ყვითელი ბარათი

salut

შენ ჩემი არ გესმის

მე მაინც მიყვარხარ

სალუტ ;)

ახლა უკვე როცა ახლოს ხარ
როცა უფრო ახლოს ხარ ვიდრე აქამდე
ახლა მეშინია
ახლა ვარ ყველაზე სასაცილო
ახლა მჯერა იმის, რაც ადრე სიცილად არ მყოფნიდა
ახლა მიყვარს ის, რაც შენ გიყვარს
ახლა წვიმას აქვს ფერი
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა
ახლა მჭირდება ის, რაც ადრე მაღიზიანებდა
ახლა მჭირდები შენ
და არ ხარ

მუქი ბარათი

აუაუაუაუაუაუ
ვერ გიტან

ნარინჯისფერი ბარათი

ჩრდილები

სიჩუმის გარდა
არის რაღაც,
რაც ჩვენს შორის მონაცვლეობს,
როგორც სიბნელე აზრის შიგნით,
როგორც შენი ხელის ქალაქი
დაუგეგმავი ჩემი ტრაექტორიით.
მე ვაღებ კარს,
რომელიც ღია იყო ჩემ მოსვლამდე.
მე ვაღებ,
რადგან გინდოდა დამეხურა -
მე ყოველთვის შენ სურვილს ვასრულებ -
ნახევარ ეტაპს მზის დღის ხიდის ქვეშ,
ერთი წუთის ასოთხმოც ვარდნას -
გულის სხივის არითმიას
ჩემი დილიდან შენი პულსისკენ
ვასრულებ.
ეს თითქმის ჩემი მისიაა -
სადაც წასვლამდე -
გენერალურ ამოსუნთქვამდე -
რჩება სიჩუმე
და კიდევ რაღაც,
რაც ამ ტექსტში
დაუფიქრებლად იკითხება -
რაშიც აღარ ვმონაწილეობთ.

:)

მოლილისფრო ბარათი

სალუტ

ჩემო ყველაზე შორო
აქ წარმოიდგინე რომ სულ ოდნავ მეღიმება, ისე რომ არც მეტყობა
მიზეზს თავადაც მიხვდები
სულ ვფიქრობ ახლოს რომ იქნები ჩემთან, მერეც ასე ძალიან მეყვარები
მერეც ამდენს ვიფიქრებ შენზე?
იქნებ იმიტომ ხარ ასეთი კარგი და ასეთი ჩემი, რომ შორს ხარ
იქნებ ახლაც მხოლოდ გიგონებ და სინამდვილეში არ არსებობ
აქაც ისევ ისე ვიღიმი.
მგონია რომ საკუთარ გონებაში ვმოგზაურობ მატარებლით
ეს ჰგავს მთებში მოგზაურობას.
როგორც გინდა გაიგე ახლა ეს მთები.
ნატამ მითხრა ერთხელ შენც ალპინიზმს იიწყებო.
არადა ყველა მწვერვალის დაპყრობა შეიძლება.
არადა აზარტია
არადა მერე რა ვქნა, როცა ყველაზე მაღალს დავიპყრობ?
ასეა ხანდახან ოცნებების ასრულებისაც მეშინია.
ასეა შედეგის ლოდინი უფრო მიყვარს ვიდრე შედეგი.
ამ ბოლო დროს ხშირად ვერ ვწერ.
აზრები გზას ვერ პოულობენ, წინ ვერ მიდიან და ჩახვეული ლენტივით, უკან იხვევენ.
კიდევ იცი რას დავაკვირდი, როცა ვწერ ვწერ უსასვენნიშნებოდ.
არ ვიცი თითქოს შესვენება არ მინდა, მინდა ერთ ამოსუნთქვას ამოვაყოლო ყველაფერი, ვჩქარობ, ვჩქარობ
არადა რა მეჩქარება თავზესაყრელად მაქვს ეს დრო.
ამასწინათ დავფიქრდი რა ნივთი შეიძლება ვიყო ადამიანებისთვის_მეთქი?
ჩემი საყვარელი ადამიანებისთვის
მერე მეთვითონ შევადარე ჩემი თავი მათ ახლობელ ნივთებს,
მერე ვკითხე.
არცერთი არ დაემთხვა.
მაგრამ მაინც საინტერესო იყო.
ნატამ_ბორკილიო ჩემს მაჯაზეო,
მაიკომ_ჭიქაო, რომლითაც ყოველ საღამოს ჩაის ვსვამო,
სემუელმა_შუშის სათამაშო რომელშიც ქალაქი ვილნიუსიაო და თოვსო,
ნასტ-მა_შალის კაშნეო და ბლოკნოტიო ყველას ასე მშვიდად რომ უსმენ, უგებ და ისტერიკას არ ტეხ თავი დამანებეთო,
ლალიმ_წიგნიო, ასეთი წარმომიდგენიხარო,
გიომ_ბეტონზე ამოსული ყვავილიო,
დათომ_ჩემი თილისმაო, კუბიდან ჩამოტანილი ზვიგენის კბილიო
ნეტავ შენთვის რა ვარ?
ნეტავ რომელი ნივთი?
შენ შეგიძლია ამიღწერო როგორ ხარ როცა მშვიდად ხარ?
შენ შეგიძლია მითხრა რატომ მომწონს რადიკალიზმი როცა თავად იშვიათად ვდგამ რადიკალურ ნაბიჯებს?
რას ველოდები?
თავსხმას!!!
მალე მოდი რა
ჰო, აი კიდევ რა
კარებს მოვშორდი, სავარძელში ჩავჯექი
და იქედან მკაცრი ტონით ვთქვი, დაეტოვებინათ ჩემი სახლი

შენი თამთა

მწვანე ბარათი

სალუტ

იმდენს ვფიქრობ შენზე ამ ბოლო დროს იმდენს.
იმდენი რამ მინდა მოგიყვე.
ვცდილობ ხოლმე არეული არ მაგრამ აახლა უნდა მოვიდე, მომენატრე და იმიტომ.
თბილისში როგორც იქნა გათოვდა. სველი თოვლია.
ჩემსკენ ახალი ამბებია. მაგას მერე მოგიყვები გულიანად რომ მოვიცლი
კითხვებზე პასუხები ისევ გაუცემელია.
ნამცხვრის გამოცხობა ისევ არ ვიცი.
ის წიგნიც დასამთავრებელია. ასე რატომ გამეწელა არ ვიცი არადა ხომ იცი მანი როგორ მიყვარს.
მამაჩემმა წუხელ მითხრა მოგიყვანეო და თითი დამიქნია.
ნატა მამიკოს გოგოს მეძახის.
ადრე პატარა რომ ვიყავი გამოთქმა დედიკოს ბიჭი და მამიკოს გოგო საშინლად მაღიზიანებდა. ახლა მიყვარს ასე რომ ამბობს ხოლმე.
ამასწინათ მითხრა თამთ გულს მოუსმინეო.
გამახსენდა მე და გული როგორ ვმეგობრობდით. სადღაც ფილმში თუ სერილაში გავიგე ერთხელ ფრაზა "გულები ერთმანეთს დაუკავშირეს"-ო და მეგონა გულებს ერთმანეთთან ლაპარაკი შეეძლოთ.
ველაპარაკებოდი კიდეც ჩემს გულს. ყველაზე ახლო მეგობარი იყო. სხვის გულებთანაც მაკავშირებდა ხოლმე. დედის გულს ველაპარაკებოდი ხოლმე ეთქვა თავისი პატრონისთვის რომ მალე ჩამოსულიყო სოფელში როცა არდადაგებზე ვიყავი.
დიდი ხანია გულთან აღარ მილაპარაკია.
დიდი ხანია დავივიწყე.
დიდი ხანია მარტო მისმენს და ხმას აღAრ მცემს.
დიდი ხანია უსიტყვოდ ესმის ჩემი.
ჰოდა მგონი მიბრაზდება რომ აღარ მჯერა მისი. უფროსწორედ როგორ არ მჯერა. უბრალოდ ხანდახან მისი აზრი მისაღები აღარ არის ჩემთვის.
შეიძლება ყველაფერი სხვანაიარად ყოფილიყო მისთვის რომ დამეჯრებინა. შეიძLება უკეთაც ვყოფილიყავი. შეიძლება ახლაც რომ დავუჯერო კარგად ვიყო.
და საერთოდ მგონია რომ ეს ყველაფერი რასაც აქ გწერ მხოლოდ თავის მართლებაა საკუთარი თავის წინაშე ისევ იმიტომ რომ გზას ვერ ვპოულობ რომ გამოვძვრე.
არადა გამოძრომაც არ მინდა. არადა მინდა პირდაპირ შევეჩეხო ყველა პრობლემას. მინდა გამოვცადო საკუთარი თავი რამდენად მოვერევი. რამდენად გავიზარდე იმისთვის რომ თავად შევძლო მოწესრიგება არეულ-დარეული სახლის.
აი ასე ვიწუწუნე და მივდივარ.
იქნებ შენ მაინც მითხრა მთა უფრო მაღალია თუ ზღვა უფრო ღრმა?
ბეტონით დაფარულ ზედაპირზე ყვავილი რატომ ამოდის?
რას ნიშნავს იყო თავისუფალი?
რატომ კლავს სიყვარულს დაშორებაც და არ დაშორებაც?
რატომ ჰგონიათ რომ ადამიანების როგორც პურის გამოცხობა შეიძლება?


შენი თამთა